NACISTIČKI AGENTI PLAĆALI STEPINCA: Otkriće u vojnom arhivu u Moskvi
4 jula 2021
Zagrebački nadbiskup Alojzije Stepinac bio je posrednik između nacističkih špijuna i Vatikana, a nacistički agenti su Stepincu plaćali kako bi došli do pape, ukazuje svedočanstvo koje je otkrio prof. dr Slavenko Terzić u Ruskom državnom vojnom arhivu u Moskvi.
Po izjavi koju je islednicima sovjetskog Narodnog komesarijata unutrašnjih poslova (NKVD) dao zarobljeni SS major dr Karl Nojhaus, Stepinac je 1941. za 270.000 rajhsmaraka omogućio agentu nemačke Tajne državne policije (SD) Francu Hegeru da dođe do pape Pija Dvanaestog, zbliži se sa njim i utiče na odluke Svete stolice.
„Ovo svedočenje predstavlja Stepinca kao ključnog čoveka za prodor SD u srce Vatikana“, kaže prof. dr Terzić.
„Ostaje otvoreno pitanje da li je Nojhausovo svedočenje bilo potpuno i pouzdano. Naime, prema njegovoj tvrdnji, Stepinac nije znao da je Heger agent SD, jer mu se predstavio kao poslovni čovek. Znajući za izuzetnu obaveštenost i pronicljivost Stepinca, to objašnjenje nije lako prihvatiti“, dodaje Terzić, objavile su Novosti.
Nojhaus je bio visoki funkcioner Nacionalsocijalističke partije, a od 1942. je radio u Glavnoj kancelariji Rajha za bezbednost, kao šef odseka za crkve u Prvoj operativnoj upravi Tajne državne policije. U izjavi datoj NKVD, 1945, on tvrdi da je saradnja SD i Stepinca započela 1941. godine:
„Agenturni rad Franca Hegera zasnivao se uglavnom na njegovoj tesnoj saradnji sa poglavarom katoličke crkve u Hrvatskoj, nadbiskupom Stepincem. Tu vezu je organizovao SD kada je postalo poznato da je nadbiskupu neophodan novac“, stoji u svedočenju.
Osim toga, Nojhaus navodi da se agent Heger predstavio Stepincu kao veletrgovac dr Šmit i pozajmio mu 270.000 rajhsmaraka, a ovaj mu je zauzvrat prepustio posao organizovanja komercijalnih hodočašća u crkvu u Mariji Bistrici, gde se nalaze, po katoličkom verovanju, čudotvorne ikone.
Saradnja je kulminirala kada je Stepinac napisao pismene preporuke Hegeru i poslao ga kod pape Pija Dvanaestog. Špijun pun para i papa su se veoma zbližili, kaže Nojhaus.
„Agent je uspeo da zadobije poverenje pape i njegovih najbližih saradnika, državnog sekretara Maljonea i kardinala Montinija“
.
Njegova izjava je istoričarima zanimljiva pre svega kao svedočanstvo o mreži tajnih vatikanskih veza.
„Vatikan uvek funkcioniše na mnogo kanala pa nije isključeno da je koristio vezu sa SD preko Stepinca, mada bi to trebalo proveriti“, kaže akademik Ljubodrag Dimić, istoričar.
„Papa Pije Dvanaesti bio je otvoreni germanofil, ali Stepinac nije. On je bio fanatični kroatofil koji je bezrezervno podržavao NDH od prvog do zadnjeg dana. Uprkos mnoštvu dokaza za učešće u genocidu nad Srbima, njemu je posle rata suđeno za manje prestupe i dobio je vremensku kaznu, od koje je veći deo proveo u kućnom pritvoru. Neprestano je primao posete i funkcionisao preko crkve na mnogo kanala odražavajući veze sa Zapadom, kome je Vatikan postao saveznik u krstaškom ratu protiv SSSR“, kaže istoričar Dimić.
Stepinac je Srbe nazivao najvećom opasnošću za Hrvatsku i podržavao je njihovo masovno ubijanje, pokatoličavanje i deportaciju, kaže akademik Ljubodrag Dimić.
„Genocid nad Srbima je osmislila Katolička crkva, a Stepinac je priželjkivao da taj prljav posao obavi neko drugi. Hitlerov poslanik Kaše je na suđenju svedočio kako mu je Stepinac otvoreno sugerisao da Nemci nasilno isele 240.000 Srba iz Slavonije. Stepinac je bio direktno odgovoran i za učešće više od 1.000 katoličkih sveštenika u genocidu nad Srbima“, tvrdi Dimić.
KOMENTARI
7 komentara
Ostavite odgovor
NAJČITANIJE VESTI
INTERMAGAZIN NA FACEBOOK-u
NAJVIŠE KOMENTARA
Gospodi Pomiluj says:
Ako su ga plaćali nacistički agenti onda mu je sve oprošteno, kada su pare u pitanju ljudi vole i da učine nešto zauzvrat ne? On je zaista bio blaženi po tom pitanju, a sada budući davno mrtav nije niko i ništa, jer "Živ čovek zna da će umreti a mrtav ne zna ništa." Govori nam Bible.
Max says:
Soveti i njihovi nacistički saveznici već 1939. počeli da pakuju Stepincu.
milorad5 says:
hrvatska biskupija je tesno saradjivala sa nemcima za vreme 2 sv.rata,gotovo otvorena saradnja to ima i u engleskim arhvima jer su istovremeno održavali kontakte sa engleskom obaveštajnom službom i ZATO su englezi tražili da se stepinac i visoki katolički kler u hrvatskoj izuzme od optužbi za ratne zločine u kojima su nesumnjivo učestvovali i sem nižih fratara koljača ostali su prošli bez kazne.Upravo ta saradnja sa ustašama i katoličkim fanaticima iz zagreba neka vam bude putokaz KO je organizovao JASENOVAC i ubistvo kralja aleksandra i gotovo SVE potonje dogadjaje u bivšoj kraljevini jugoslaviji uperene protiv srba i srbije,i KO nam je najcrnji i najljući neprijatelj iz senke i DANAS.
Karital says:
Ako je otkrio Slavenko Terzić onda je istina?
persida says:
"Ćudim se, ćudim", vele Srbi.
Covid histery imbecils says:
Bolestan lik, mentalno pre svega, jasno se vidi. Takvi su svi KROmanjonci, jalovi narod nesposoban za bilo šta dobro i pametno; srednjovjekovna im je religija, takav im je i mentalitet.
petrovgrad says:
Evropi postoji samo jedan jedini narod koga je čitava Evropa javno proklela i od koga čitav Stari kontinent beži „kao đavo od krsta”a to su Hrvati. Evropa je još u prvoj polovini 17.-og stoleća skovala krilaticu-prokletnicu koja glasi: „Sačuvaj nas Bože kuge, gladi i Hrvata!” Ovaj sramni beleg za čitavu jednu naciju isplivao je na evropsku površinu za vreme Tridesetogodišnjeg rata 1618.-1648. g. koji se vodio između evropskih katolika i protestanata (faktički evropski Jug protiv evropskog Severa). Ovaj verski rat se slobodno u povesti može smatrati Prvim opštim evropskim ratom u kome su pojedine regije Centralne Evrope ostale bukvalno opustošene a najviše su ubedljivo stradali Nemci. Nakon ovoga rata računa se da je oko jedne trećine nemačkog stanovništva pobijeno a u pojedinim nemačkim oblastima čak i do čitavih 90 procenata. Evropsko zgražavanje, a posebno nemačko, na Hrvate i njihova nedela ostao je i u dokumentovano-pisanoj formi kao gore spomenuti natpis (krilatica-prokletnica) na katedrali u istočnonemačkog gradu Magdeburgu koji je za vreme Tridesetogodišnjeg rata bio prvi evropski grad koji je osetio na svojoj koži i ulicama sadističko biće Hrvata koje će doći do punog izražaja u Jasenovcu i ostalim stratištima duljem Lipe Njine za vreme Drugog svetskog rata 1941.-1945. g. ali i nakon toga za vreme Otadžbinskog rata 1991.-1995. g. Ostalo je zabeleženo i jedno svedočanstvo o hrvatskim zverstvima iz vremena Tridesetogodišnjeg rata u kome su Hrvati služili svoje bečke katoličke gospodare i to od strane jednog švedskog generala koji je zabeležio da su Šveđani našli u hrvatskom vojnom logoru glave beba nabijene na kočeve. Ovu tradiciju su Hrvati nastavili sve do danas tako da se o srpskim glavama nabijenim na drvene ograde po Krajini može naći svedočanstvo očevidca u monografskoj knjizi Jelene Guskove, Istorija jugoslovenske krize (1990-2000) u dva toma, Beograd 2003. g. (prevod sa ruskog). Dakle, hrvatski sadizam se povesno može pratiti još od vremena Tridesetogodišnjeg rata od kada se može argumentovano, tj. zasnovano na povesnim izvorima, pokazati i što je najbitnije i dokazati da genocid nad srbskim narodom uključujući monstruozna iživljavanja nad srbskim ženama i decom kao i rušenje srbskih spomenika kulture i povesti zajedno sa bogomoljama i pisanom tradicijom kako za vreme Drugog tako i za vreme Otadžbinskog rata od strane Hrvata nije nikakav novovekovni izum već pre svega dugostoletna tradicija pa čak i način nacionalne samorealizacije u Hrvata. Prof. Lazo M. Kostić je povodom ovog pitanja bio decidan pišući: “Ali ne samo da su Hrvati u ovom našem decenijumu pokazali svireposti kojih bi se svaki Hun ili Avar stideo, nego uopšte je sva njihova istorija puna grozote, izdaja, otimačine, krađe, pljačke, ubistva nevinih i bespomoćnih. Nema nijednog savremenog naroda, to znači još preostalog naroda, o kome se istorija tako odvratno izrazila kao što su Hrvati. Njihova dela opisuju se sa puno groze. Gdegod su se pojavili, svuda su osramotili svoje ime i opoganili sve koji su s njima sarađivali.” (Lazo M. Kostić, Primeri hiljadugodišnje kulture Hrvata, Čikago, 1953. g., izdanje Srpske narodne odbrane, str. 5.) U istoj svojoj knjizi se Kostić poziva citatima i na knjigu Evropska pozornica iz godine 1653. koja je izašla u Frankfurtu na Majni a u kojoj se navode konkretni primeri i dokazi o zverskim hrvatskim zločinima, iživljavanjima nad civilnim stanovništvom i nezasitom plačkaškom karakteru koji su hrvatski vojnici pokazali u toku Tridesetogodišnjeg rata. Tako se na primer kroz opis događaja iz godine 1621. u Evropskoj pozornici govori o velikom broju divljih Hrvata koja je posle borbe kod Praga, tj. nakon bitke kod Bile Hore koju su češki protestanti izgubili od habzburških katolika, sakupila pljačkom veliki plen ne samo od protestantskih neprijatelja već i od svojih saveznika bohemskih katolika uz monstruozna ubistva žena, muškaraca i dece kojima su odsecali glave, ruke i noge i nakon toga ih sekli u komade. Međutim, najstravičnija zverstva je hrvatska vojska prema knjizi Evropska pozornica (drugi tom koji je štampan godine 1679.) počinila u nemačkom gradu Magdeburgu nakon čega je i nastala krilatica ali i molitva Gospodu poznata širom Evrope pod sloganom: „Sačuvaj nas Bože kuge, gladi i Hrvata!” Naime, godine 1630. Hrvati su ušli u ovaj istočnonemački grad i prema pisanju Evropske pozornice kao istorijskog izvora desilo se sledeće: “Tada je zapravo počelo i pljačkanje, otimanje, mrcvarenje, sramoćenje devojaka i žena, i postupalo se preko svake mere užasno i grozno. U crkvi Katarine oni su pedesettrojici, uglavnom žena, sasvim nemilosrdno odrubili glave, tu su one pronađene mrtve sa savijenim i preklopljenim rukama. Neke su žene prilikom porođaja od tiranskih vojnika pogubljene. Uopšte ne može da se opiše ni izreče kakav je to bio jad, kakva beda i žalost… Oni su, ipak, pored konja i nešto stoke, odveli sobom u logor mnogo žena i devica sa nešto muškaraca, povezane lancima. Ženske su tu zloupotrebljavali u njihovoj đavolskoj požudi na bedan način, da su mnoge, naročito male devojčice od deset ili dvanaest godina, koje takođe nisu poštedeli, morale platiti glavom…” Evropi postoji samo jedan jedini narod koga je čitava Evropa javno proklela i od koga čitav Stari kontinent beži „kao đavo od krsta”a to su Hrvati. Evropa je još u prvoj polovini 17.-og stoleća skovala krilaticu-prokletnicu koja glasi: „Sačuvaj nas Bože kuge, gladi i Hrvata!” Ovaj sramni beleg za čitavu jednu naciju isplivao je na evropsku površinu za vreme Tridesetogodišnjeg rata 1618.-1648. g. koji se vodio između evropskih katolika i protestanata (faktički evropski Jug protiv evropskog Severa). Ovaj verski rat se slobodno u povesti može smatrati Prvim opštim evropskim ratom u kome su pojedine regije Centralne Evrope ostale bukvalno opustošene a najviše su ubedljivo stradali Nemci. Nakon ovoga rata računa se da je oko jedne trećine nemačkog stanovništva pobijeno a u pojedinim nemačkim oblastima čak i do čitavih 90 procenata. Evropsko zgražavanje, a posebno nemačko, na Hrvate i njihova nedela ostao je i u dokumentovano-pisanoj formi kao gore spomenuti natpis (krilatica-prokletnica) na katedrali u istočnonemačkog gradu Magdeburgu koji je za vreme Tridesetogodišnjeg rata bio prvi evropski grad koji je osetio na svojoj koži i ulicama sadističko biće Hrvata koje će doći do punog izražaja u Jasenovcu i ostalim stratištima duljem Lipe Njine za vreme Drugog svetskog rata 1941.-1945. g. ali i nakon toga za vreme Otadžbinskog rata 1991.-1995. g. Ostalo je zabeleženo i jedno svedočanstvo o hrvatskim zverstvima iz vremena Tridesetogodišnjeg rata u kome su Hrvati služili svoje bečke katoličke gospodare i to od strane jednog švedskog generala koji je zabeležio da su Šveđani našli u hrvatskom vojnom logoru glave beba nabijene na kočeve. Ovu tradiciju su Hrvati nastavili sve do danas tako da se o srpskim glavama nabijenim na drvene ograde po Krajini može naći svedočanstvo očevidca u monografskoj knjizi Jelene Guskove, Istorija jugoslovenske krize (1990-2000) u dva toma, Beograd 2003. g. (prevod sa ruskog). Dakle, hrvatski sadizam se povesno može pratiti još od vremena Tridesetogodišnjeg rata od kada se može argumentovano, tj. zasnovano na povesnim izvorima, pokazati i što je najbitnije i dokazati da genocid nad srbskim narodom uključujući monstruozna iživljavanja nad srbskim ženama i decom kao i rušenje srbskih spomenika kulture i povesti zajedno sa bogomoljama i pisanom tradicijom kako za vreme Drugog tako i za vreme Otadžbinskog rata od strane Hrvata nije nikakav novovekovni izum već pre svega dugostoletna tradicija pa čak i način nacionalne samorealizacije u Hrvata. Prof. Lazo M. Kostić je povodom ovog pitanja bio decidan pišući: “Ali ne samo da su Hrvati u ovom našem decenijumu pokazali svireposti kojih bi se svaki Hun ili Avar stideo, nego uopšte je sva njihova istorija puna grozote, izdaja, otimačine, krađe, pljačke, ubistva nevinih i bespomoćnih. Nema nijednog savremenog naroda, to znači još preostalog naroda, o kome se istorija tako odvratno izrazila kao što su Hrvati. Njihova dela opisuju se sa puno groze. Gdegod su se pojavili, svuda su osramotili svoje ime i opoganili sve koji su s njima sarađivali.” (Lazo M. Kostić, Primeri hiljadugodišnje kulture Hrvata, Čikago, 1953. g., izdanje Srpske narodne odbrane, str. 5.) U istoj svojoj knjizi se Kostić poziva citatima i na knjigu Evropska pozornica iz godine 1653. koja je izašla u Frankfurtu na Majni a u kojoj se navode konkretni primeri i dokazi o zverskim hrvatskim zločinima, iživljavanjima nad civilnim stanovništvom i nezasitom plačkaškom karakteru koji su hrvatski vojnici pokazali u toku Tridesetogodišnjeg rata. Tako se na primer kroz opis događaja iz godine 1621. u Evropskoj pozornici govori o velikom broju divljih Hrvata koja je posle borbe kod Praga, tj. nakon bitke kod Bile Hore koju su češki protestanti izgubili od habzburških katolika, sakupila pljačkom veliki plen ne samo od protestantskih neprijatelja već i od svojih saveznika bohemskih katolika uz monstruozna ubistva žena, muškaraca i dece kojima su odsecali glave, ruke i noge i nakon toga ih sekli u komade. Međutim, najstravičnija zverstva je hrvatska vojska prema knjizi Evropska pozornica (drugi tom koji je štampan godine 1679.) počinila u nemačkom gradu Magdeburgu nakon čega je i nastala krilatica ali i molitva Gospodu poznata širom Evrope pod sloganom: „Sačuvaj nas Bože kuge, gladi i Hrvata!” Naime, godine 1630. Hrvati su ušli u ovaj istočnonemački grad i prema pisanju Evropske pozornice kao istorijskog izvora desilo se sledeće: “Tada je zapravo počelo i pljačkanje, otimanje, mrcvarenje, sramoćenje devojaka i žena, i postupalo se preko svake mere užasno i grozno. U crkvi Katarine oni su pedesettrojici, uglavnom žena, sasvim nemilosrdno odrubili glave, tu su one pronađene mrtve sa savijenim i preklopljenim rukama. Neke su žene prilikom porođaja od tiranskih vojnika pogubljene. Uopšte ne može da se opiše ni izreče kakav je to bio jad, kakva beda i žalost… Oni su, ipak, pored konja i nešto stoke, odveli sobom u logor mnogo žena i devica sa nešto muškaraca, povezane lancima. Ženske su tu zloupotrebljavali u njihovoj đavolskoj požudi na bedan način, da su mnoge, naročito male devojčice od deset ili dvanaest godina, koje takođe nisu poštedeli, morale platiti glavom…”